We stappen het Vooruitgebouw binnen en in eerste opzicht merk je dat er overwegend veel vrouwen aanwezig zijn. Maar als we beter kijken, zien we dat de mannen niet onderdoen deze avond. Misschien gingen wij er gewoon van uit dat er enkel vrouwen aanwezig zouden zijn omdat we niet zouden weten welke man vrijwillig naar een stuk zou gaan dat ‘Wijven’ heet. Dat kan toch niets anders dan feministisch gepreek opleveren? Wel, wie dat dacht, heeft verkeerd gedacht want  Wijven van Ontroerend Goed grijpt naar de keel en laat niet los.

In wijven verwerpen de zes actrices niet de stereotypes en de typische rol van de vrouw. Ze doen niet aan emancipatie en komen niet op voor het recht om vrouw te zijn zoals het een vrouw betaamt. Neen, ze geven toe. Ze knikken welwillend: “Noem me jouw slet, ik ben van jou, ik doe alles voor jou, ik ben jouw hoer”. Ze verzwelgen zich in hun rollenpatronen en spuwen het uit op podium.

De makers van 'Wijven' hebben zeer goed nagedacht over hoe ze een thema als seksisme dat zo platgekauwd is aan de man moeten brengen. En dat merk je ook aan het resultaat. Zo hebben ze zich niet ingehouden om naar extremen te gaan. Het is een voorstelling van maar een uur lang, maar wel een uur vol explosieven. Het theaterprincipe ‘Alles kan, alles mag’ hebben ze hier maar al te goed begrepen. 

Dat dit geen theaterstuk is voor gevoelige zielen maakten de zes dames vanaf het begin al duidelijk. Zo openden ze het stuk door zachte op elkaar afgestemde geluiden te produceren, maar dat veranderde al snel in hoog vrouwengeschel dat heel de zaal vulde. De vrouwenkreten deden ieders haren overeind staan en deed de hele zaal huiveren – zo drukten de mannen die naast ons zaten met een pijnlijke blik de handen tegen de oren –. De toon voor de avond was gezet. Pas op, er waren ook heel mooie momenten waarop de zes actrices klanken, woorden en  flarden van zinnen perfect op elkaar afgestemd musiceerden en bijna als sirenes klonken. ‘Wijven’ valt dan ook het best te omschrijven als een harmonieus klankspel met sporadische onderbrekingen van helse kreten.

Er waren een heel aantal grappige scènes waarbij de wijven het vrouw zijn volledig in het belachelijke trokken. Wanneer de zes vrouwen bijvoorbeeld met een verkoopstem begonnen op te sommen wat er zich allemaal in hun beautycase bevond. Of de scène waarin ze hun lange lijst van de vrouwen die ze haten begonnen op te noemen.

Maar verder deden de actrices die avond vooral versteld staan. Zo kregen ze elk tijdens een harmonieus samenzang plots een verleidelijke blik en gingen ze van een staande positie over in een uiteindelijk zeer wulpse pose. Ondertussen werd er op het zwarte doek dat als achtergrond diende een pornofilm geprojecteerd – je leest het goed, er werd wel degelijk porno gedraaid in het theater –. De vrouwen draaiden zich om, keken zelf ook even mee naar de porno om zich dan al snokkend naar het publiek te draaien. Even waren ze geen wijven meer, maar mannen. Mannen die – tot ongeloof maar hilariteit van het publiek – wellustig hun eigen aan het plezieren waren.  

De zes actrices winden er geen doekjes om en zeggen ons waar het op staat. Ze hebben enkel uitvergroot hoe wij, als vrouwen in de maatschappij staan. Kleine dingen waarbij we niet stilstaan en al lachend wegwuiven, lijken ineens niet meer zo klein als de wijven het ons op het hart drukken. 

Zo zal Tumult er ook geen doekjes om winden en zeggen waar het op staat. ‘Wijven’ is geen belerende preek - zoals sommigen onder ons misschien dachten - maar een fascinerend schouwspel gebracht door vrouwen die hun mannetje weten te staan. Ons wisten ze alleszins te imponeren! Jou ook?