Donderdagavond 17 April was misschien wel één van de onofficiële aftrappen van het nieuwe DOK-seizoen. Democrazy bracht er een band uit wereldsteden Boston en Brussel naar de kantine voor een avond in hoge sferen. De Belgen van Thibet beten de spits af waarna de Amerikanen traditiegetrouw genadeloos de zaal (muzikaal) platbombardeerden. 

Het begon nog maar pas te schemeren tijdens het voorprogramma, maar desondanks was het binnen in de kleine DOKkantine best al gezellig. De Brusselaars van Thibet, die zichzelf beschrijven als een band die “doet denken aan en geïnspireerd is op romantische landschappen en middeleeuwse psychedelia”, gaven het beste van zichzelf met nummers die instrumentaal zeer sterk overkwamen, maar waaraan de zang naar mijn mening niet altijd een absolute meerwaarde was. Toch compenseerden ze  dit minpunt door je af en toe heel letterlijk bij de kraag mee te sleuren in de muziek. 

Helaas stond Quilt reeds aan te schuiven om de lat nog een eindje hogerop te leggen. Foxy frontvrouw Anna Fox (what’s-in-a-name!) Rochinski en haar three musketeers speelden er meteen stijlvol de temperatuur de hoogte in, en lieten het publiek geen seconde meer los. Maar de magie sloeg pas echt over wanneer Boston’s Aphrodite haar blik het publiek in boorde; menig hart ontbrandde en eenieders hoofd sloeg Quilt (het mijne dan toch minstens). De afwisseling van de fragiele samenzang, ijzersterke instrumentale stukken en opzwepende versnellingen slaagde er in je mee te zuigen in een wervelwind van folk-rock en psychedelica. Zoals voorspeld vergaten we een klein uur lang waar, wie en wat we waren. Quilt is in haar genre van absoluut wereldniveau en het beluisteren meer dan waard, al doe je dat dan misschien best wel in de late uurtjes.

Last but not least, schraapten we al onze moed na het optreden bijeen om eens de andere kant van de zaak te onderzoeken. We vroegen Anna herself of ze in één zin het optreden voor ons kon samenvatten, en dit was na even denken het resultaat; “a mysterious venue clad in cosy red lights, an industrial, ‘David Lynch’-like urban setting with a somewhat spooky atmosphere, wild nature and a warm audience!”...“And here’s the key to my hotel room” (I’d wish!). Vanavond kan je hen nog aan het werk zien in Brussel, en morgen in Parijs alvorens ze weer het luchtruim kiezen. In mijn hoofd zullen ze alvast nog even rondspoken.