"Nadler's poetic temperament and steady grace point to a darkness within us all—though her singing always seems to hone on mortality not for the purpose of crushing, existential missives, but in order to protect us." (Pitchfork)

Haar muziek doet denken aan die van Leonard Cohen en Joni Mitchell en wordt vaak omschreven als folk. Hoewel ze zelf weigert haar muziek folk te noemen simpelweg omdat zij als vrouw met gitaar en hoge stem op een podium zou staan. Haar teksten hebben dan weer iets weg van de donkere Southern American gothic tales van Edgar Allen Poe, "steeped in misery and macabre, cobwebs and ashes" (Pitchfork). Al duikt ze de donkere dalen niet in puur omwille van de duisterenis. Op al haar 6 albums van de voorbije 10 jaar (omgerekend dus één album per anderhalf jaar!) zoekt ze naar genereuze, universele verhalen die ons desondanks kunnen ontroeren en verenigen in eenzaamheid. Een stem die je voor minder zou volgen "straight into Hades" (Pitchfork).

Haar laatste album July, die uitkwam op 10 februari 2014, toont een andere, jongere en gedurfdere kant van Nadler. De plaat is gebaseerd op intiem persoonlijke ervaringen, op verkeerd geïnterpreteerde verlangens, een leeg en eenzaam hart gehard door winterse blues, en op jaren verspild aan een foute geliefde. Vooraleer u echter wegloopt omwille van het hoge cliché gehalte, weet dat dit album meer is dan een zoveelste doordeweekse breakup-plaat; "July is a self-knowing and zenlike advocate of change;  'I know better now/ I don't get as high,' she sings on the intensely detailed song Firecrackers." (Pitchfork). Of hoe ze met de openingslijn van de eerste track "Drive" op het album als (ge)harde tante ons bijna een levensles in het gezicht spuuwt:  "If you ain't made it now / You're never gonna make it.". 

Folk voor muurbloempjes? Ik dacht het niet.

Ter sfeerschepping en voorbereiding op haar optreden van nu donderdagavond 17/04 in Kunstencentrum Vooruit hier alvast een playlist.