Onder het geluid van een oscillerende synth en drie dreigende gitaarakkoorden trok de locomotief van The Germans zich langzaam op gang. Een trein die we bovendien zelden zo snel zagen ontsporen, getuige het feit dat de zanger al na een minuut op de grond lag te stuiptrekken (achteraf bekeken een bescheiden dansje vergeleken met Mauro zijn moves). Hun combinatie van experimentele pop, noise en tribale drums herinnerden ons er in ieder geval nog eens aan waarom we hier precies stonden: chaos op zijn best. (ev)

Maar de echte waanzin moest nog komen. Rond 22u20 was het de beurt aan Gruppo Di Pawlowski, de vrij recente band van duizendpoot en gitaargod Mauro Pawlowski. ‘Is dit het zoveelste noiseproject van Mauro?’ zou je je kunnen afvragen. Wij zijn overtuigd van niet. Gruppo Di Pawlowski is net als Possessed Factory een volwaardige band, met het verschil dat Mauro hier zijn vastere crew heeft opgetrommeld, en met een minder instrumentale insteek en andere sound voor de dag komt. Wél heeft het net als het laatstgenoemde project een full-album, ‘Neutral Village Massacre’, gemaakt dat net uit is bij Stahlmus en een aantal herwerkte tracks bevat van zijn oudere project Otot.

Oké, toegegeven, je moet al een Maurofreak zijn om te kunnen bijhouden welke muziek Pawlowski al heeft gemaakt in zijn leven, maar onthoud alvast Gruppo Di Pawlowski. Al is het enkel maar omdat de plaat geproduceerd werd door undergroundlegende Steve Albini (!), die wat ons betreft de beste albums in de rockgeschiedenis onder handen heeft genomen (Nirvana, Low, Pixies, je snapt ons wel).

Eigenlijk is op zich een verslag schrijven over een band als Gruppo Di Pawlowski vrij onzinnig. Het is de muziek bij uitstek die je direct voor je ogen live moet meemaken en niet echt met woorden kan vatten. Bij deze doen we toch een poging. De gekke bende van Mauro begon hun demonische trip met ‘Do the Watching the Ex-Wives Dance Dance’, een nummer dat meteen toonde dat noise meer is dan ‘gewoon wat doen’. De scheurende riffs van gitarist Elko Blijweert zijn perfect gekozen om je in combinatie met de strakke ritmesectie van Jeroen Stevens en Ben Younes (The Rott Childs) volledig omver te blazen. De chaotische aanvullingen gebeurden deze avond door Pascal Deweze (Sukilove, etc.) en Sjoerd Bruil (Black Cassette, etc.), maar de hoofdrol was uiteraard voor Pawlowski zelf weggelegd. Bij elk nummer dat volgde werd Mauro bestookt door een chaotische strakke gekheid van het hoogste niveau. Tussendoor brabbelde hij vreemde zinnen en zijn dansmoves lieten bij iedereen wel eens een bedenkelijk gezicht verschijnen. Maar bij Mauro kan dat, Mauro is God. Zijn aanstekelijke, volledig van de pot gerukte waanzin overtrof gemakkelijk de gekte van, pakweg, Daniel Johnston.

Midden in de gestructureerde chaos toonde Mauro zich als een sektarische leider, vastberaden de wereld naar een Apocalyps te leiden. De songs deden er niet direct toe, hoewel de hoogtepunten bereikt werden met de geslaagde Arbeid Adelt!-cover ‘Jonge Helden’, het mysterieus opzwepende ‘Phone Call From A Ruin’ en het krankzinnige ‘Experiments In Haste’ met het geniale ‘ala la la hai hai ala la la hai’.

De bedoeling is in eerste plaats alle conventies overboord gooien en je te laten meesleuren in een stroom van steenharde wanorde die ons deed denken aan een mengeling van Zappa, Neptune, The Melvins, Slint en TC Matic. Een doel waar de bende alvast volledig is in geslaagd. Het enige minpunt was dat vooral Mauro het volledige concert op hol was geslagen, terwijl de rest van groep er nog vaak heel rustig bijstond. Voor een echte chaotische ontploffing zou een volledige toewijding aan Dionysos nodig zijn, waar ook het publiek zich zou in moeten mengen. Maar dan zou de Vooruit misschien helemaal kapot zijn. Daarnaast had het geluid in de Balzaal deze avond ook beter gekund.

De mensen die nog een rustpunt in de set hadden verwacht, begrepen niet wat de bedoeling was van deze avond. Het korte concert eindigde al om 23u maar de 40 minuten van muzikaal absurdisme waren net genoeg om je volledige energie kwijt te spelen. Als je vanavond ook maar iets had begrepen van wat Mauro precies wou overbrengen: nee. Het is pure geniale chaos, die niet begrepen mag worden, maar waar gedanst en gelachen op moet worden met een fundamenteel onzekere attitude van wat komen zal. Verstand op nul en gaan!

Tomas Serrien

Foto's: Steven Hendrix